Αξία Ολικής Οξείδωσης (TOTOX) σε λάδια

Κατά την αποθήκευση, οι επιπτώσεις φυσικών και χημικών παραγόντων όπως το οξυγόνο, τα μεταλλικά ιόντα, η θερμοκρασία και το φως οδηγούν σε φθορά των ελαίων. Αυτό επηρεάζει την ποιότητα του λαδιού. Η πιο κρίσιμη τιμή όσον αφορά την ποιότητα στα λάδια είναι το επίπεδο οξείδωσης. Για τον προσδιορισμό του επιπέδου οξείδωσης των ελαίων, τα προϊόντα πρωτογενούς οξείδωσης υπολογίζονται με τις υδροϋπεροξειδάσες με τη μέθοδο του αριθμού υπεροξειδίου, ενώ τα προϊόντα δευτερογενούς οξείδωσης υπολογίζονται με τη μέτρηση της τιμής της P-Ανισιδίνης.

Η τιμή P- ανισιδίνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κατά προσέγγιση μέτρο της σταθερότητας των πρόσφατα επεξεργασμένων ελαίων στην αποθήκευση. Ενώ ο αριθμός υπεροξειδίου χρησιμεύει για την ανίχνευση των πρώτων προϊόντων στην οξείδωση των λιπιδίων, η P-Anisidine μετρά τα δευτερογενή προϊόντα (αλδεΰδες και κετόνες). Για να βρεθεί το μέγιστο επίπεδο προϊόντων οξείδωσης στο ίδιο λάδι, υπολογίζεται η συνολική τιμή οξείδωσης (totox).

Οι τιμές ποιότητας των βρώσιμων ελαίων καθορίζονται από την «Τιμή Totox». Υπολογίζεται χρησιμοποιώντας την τιμή του υπεροξειδίου και της π-ανισιδίνης.
Τιμή Totox= 2 X Καταμέτρηση υπεροξειδίου + τιμή P-ανισιδίνης.

Σύμφωνα με τις μελέτες που πραγματοποιήθηκαν, τα κρίσιμα όρια των ελαίων είναι: αναφέρεται ως <5 mEq/kg για τον αριθμό υπεροξειδίου, <20 για την τιμή της P-ανισιδίνης και <26 για την τιμή totox.

Η τιμή Totox λαμβάνει υπόψη τη στιγμιαία κατάσταση του προϊόντος (χρησιμοποιώντας τον αριθμό υπεροξειδίου) και το ιστορικό του (τιμή P-Anisidine). Κατά συνέπεια, οι διαφορές στην τιμή totox είναι πιο σημαντικές από τις μεμονωμένες τιμές. Αν και αυτή η μέθοδος είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό, δεν υπάρχει κανένα όριο ή επίσημα τυπικά κριτήρια ποιότητας για τα λάδια.