BLOG
KATEGORİDEKİ DİĞER YAZILAR
Το νερό που προορίζεται για ανθρώπινη κατανάλωση, το νερό χρήσης, το νερό της πισίνας, το θαλασσινό νερό και το νερό αιμοκάθαρσης θα πρέπει να ελέγχονται και να αναλύονται σε ορισμένα διαστήματα σε πολλές παραμέτρους δοκιμών και να αναφέρονται.
Οι εν λόγω χημικές αναλύσεις είναι:
Ανίχνευση βαρέων μετάλλων: Καθώς εισέρχονται στα αστικά, βιομηχανικά και γεωργικά λύματα, βιολογικοί και χημικοί ρύποι, συμπεριλαμβανομένων των βαρέων μετάλλων, εισέρχονται επίσης στους υδάτινους πόρους. Αν και ορισμένα από αυτά τα μέταλλα είναι απαραίτητα ως μικροθρεπτικά συστατικά, οι υψηλές συγκεντρώσεις τους στην τροφική αλυσίδα μπορεί να προκαλέσουν τοξικότητα και περιβαλλοντικές επιπτώσεις και να θέσουν σε κίνδυνο τα υδάτινα οικοσυστήματα και τους χρήστες τους. Επομένως, σε δείγματα νερού, Αλουμίνιο (Al), Αντιμόνιο (Sb), Αρσενικό (As), Χαλκός (Cu), Βάριο (Ba), Υδράργυρος (Hg), Ψευδάργυρος (Zn), Ασήμι (Ag), Κάδμιο (Cd) , Κοβάλτιο (Co), Χρώμιο (Cr), Μόλυβδος (Pb), Μαγγάνιο (Mn), Μολυβδαίνιο (Mo), Νικέλιο (Ni), Σελήνιο (Se), Βανάδιο (V), Βόριο (B), Σίδηρος (Fe) , Φώσφορος (P), Κασσίτερος (Sn), Ασβέστιο (Ca), Λίθιο (Li), Μαγνήσιο (Mg), Κάλιο (Κ), Νάτριο (Na), Στρόντιο (Sr) ελέγχονται.
Προσδιορισμός Νιτρώδους /Νιτρικού Αζώτου: Τα νιτρικά και τα νιτρώδη είναι φυσικά ιόντα που αποτελούν μέρος του κύκλου του αζώτου. Το νιτρικό ιόν (NO3 -) είναι το σταθερό συνδυασμένο άζωτο για οξυγονωμένα συστήματα. Αν και δεν είναι χημικά αντιδραστικό, μπορεί να μειωθεί με μικροβιακή δράση. Το νιτρώδες ιόν (NO2 -) περιέχει άζωτο στη σχετικά ασταθή κατάσταση οξείδωσής του. Οι χημικές και βιολογικές διεργασίες μπορούν να μειώσουν τα νιτρώδες άλατα σε διάφορες ενώσεις ή να τα οξειδώσουν σε νιτρικά. Η συγκέντρωση νιτρικών στα επιφανειακά ύδατα είναι συνήθως χαμηλή (0–18 mg/l), αλλά μπορεί να φτάσει σε υψηλά επίπεδα ως αποτέλεσμα της γεωργικής απορροής, των ρευμάτων απόρριψης αποβλήτων ή της μόλυνσης με ανθρώπινα ή ζωικά απόβλητα.
Προσδιορισμός της αλκαλικότητας: Η αλκαλικότητα είναι ένα χημικό μέτρο της ικανότητας του νερού να εξουδετερώνει τα οξέα. Η αλκαλικότητα είναι επίσης ένα μέτρο της ρυθμιστικής ικανότητας ενός νερού ή της ικανότητας να αντιστέκεται στις αλλαγές του pH κατά την προσθήκη οξέων ή βάσεων. Η αλκαλικότητα των φυσικών νερών οφείλεται κυρίως στην παρουσία αλάτων ασθενών οξέων, αλλά οι ισχυρές βάσεις μπορούν επίσης να συμβάλουν στα βιομηχανικά νερά.
Προσδιορισμός ελεύθερου χλωρίου: Η παρουσία ελεύθερου χλωρίου στο πόσιμο νερό ως υπόλειμμα χλωρίου, ελεύθερο υπόλειμμα χλωρίου, υπολειπόμενο χλώριο δείχνει: μπορεί να έχει προστεθεί στο νερό για να εξουδετερώσει βακτήρια και ορισμένους ιούς ή μπορεί να έχει προστεθεί για την προστασία του νερού από μόλυνση κατά την αποθήκευση. Η παρουσία ελεύθερου χλωρίου στο πόσιμο νερό συνδέεται με την απουσία των περισσότερων οργανισμών που προκαλούν ασθένειες και επομένως αποτελεί μέτρο της πόσης του νερού.
Προσδιορισμός χλωρίου: Το χλώριο με τη μορφή ιόντος χλωρίου (Cl-) είναι ένα από τα κύρια ανόργανα ανιόντα στο νερό και τα λύματα. Η συγκέντρωση χλωρίου στα λύματα είναι υψηλότερη από ό,τι στο ακατέργαστο νερό. Υψηλές συγκεντρώσεις χλωρίου μπορούν να βρεθούν κατά μήκος της ακτής λόγω της διαρροής άλμης στο αποχετευτικό σύστημα. Μπορεί επίσης να αυξηθεί με βιομηχανική επεξεργασία. Στο πόσιμο νερό, η αλμυρή γεύση που παράγεται από τη συγκέντρωση χλωρίου είναι μεταβλητή και εξαρτάται από τη χημική σύσταση του νερού. Η υψηλή περιεκτικότητα σε χλώριο μπορεί να βλάψει τους μεταλλικούς σωλήνες και τις κατασκευές καθώς και τα αναπτυσσόμενα φυτά.
Προσδιορισμός της αλατότητας: Η αλατότητα είναι ένα μέτρο της ποσότητας των διαλυμένων αλάτων στο νερό. Συνήθως εκφράζεται ως μέρη ανά χίλια (ppt) ή ποσοστό (%). Το γλυκό νερό από τα ποτάμια έχει τιμή αλατότητας 0,5 ppt ή μικρότερη. Τα επίπεδα αλατότητας στις εκβολές αναφέρονται ως ολιγοαλίνη (0,5-5,0 ppt), μεσοχαλίνη (5,0-18,0 ppt) ή πολυαλινο (18,0-30,0 ppt). Κοντά στη σύνδεση με την ανοιχτή θάλασσα, τα νερά των εκβολών ποταμών μπορεί να έχουν περισσότερο από 30,0 ppt ευαλίνης, όπου τα επίπεδα αλατότητας είναι ίδια με τον ωκεανό.
Η αλατότητα ποικίλλει από μέρος σε μέρος στους ωκεανούς, αλλά οι σχετικές αναλογίες των μεγαλύτερων διαλυμένων συστατικών παραμένουν σχεδόν σταθερές. Αν και υπάρχουν μικρότερες ποσότητες άλλων ιόντων στο θαλασσινό νερό (για παράδειγμα, K+, Mg2+, SO4 2-), τα ιόντα νατρίου (Na+) και χλωριούχου (Cl-) αντιπροσωπεύουν περίπου το 91% όλων των ιόντων θαλασσινού νερού. Το γλυκό νερό έχει πολύ λιγότερα ιόντα αλατιού.
Προσδιορισμός Φθόριου: Το φθόριο είναι μια ουσία που χρησιμοποιείται στην τεχνητή φθορίωση των υδάτινων πόρων, η οποία θεωρείται απαραίτητη για υγιή δόντια και ανάπτυξη των οστών. Το φθόριο προστίθεται επίσης στους υδάτινους πόρους μέσω της παραγωγής λιπασμάτων που περιέχουν φωσφορικά άλατα και βιομηχανιών επεξεργασίας αλουμινίου. Η κατανάλωση υψηλών επιπέδων φθορίου στο πόσιμο νερό μπορεί να προκαλέσει οδοντική και σκελετική φθορίωση, καθώς και οξέα στομαχικά προβλήματα και νεφρική ανεπάρκεια. Επομένως, ο έλεγχος του επιπέδου φθορίου στους υδάτινους πόρους είναι απαραίτητη παράμετρος.
