BLOG
KATEGORİDEKİ DİĞER YAZILAR
Zwaveldioxide (SO 2 ) is een van de oudste methoden die wordt gebruikt om voedsel lang te bewaren zonder te bederven en om hun fysieke en chemische structuren te beschermen. Zwaveldioxideresiduen kunnen echter ongewenste smaakveranderingen in voedingsmiddelen, vernietiging van vitamines door afbraak en enig ongemak bij mensen veroorzaken. Om deze reden heeft de Codex Alimentarus Commissie de zwavelinname beperkt tot 50 mg per dag.
Het is van groot belang om de hoeveelheid zwaveldioxide te bepalen die wordt aangetroffen in direct geconsumeerde voedingsmiddelen zoals gedroogde abrikozen, vijgen en druiven.
Zwaveldioxide (SO 2 ) gebruikt als conserveermiddel in voedingsmiddelen; Het varieert afhankelijk van de chemische structuur van het voedsel, het type en de duur van het toegepaste proces, de bewaarcondities en de hoeveelheid SO 2 toegevoegd.
Het doel van het gebruik van zwaveldioxide (SO 2 ) is; het beheersen van de enzymatische of niet-enzymatische reacties die optreden tijdens het drogen van fruit en groenten, het voorkomen van de toename van micro-organismen, het gebruiken als antioxidant en het verlengen van de houdbaarheid.
Bij het zwavelingsproces dat op voedingsmiddelen wordt toegepast, wordt zwaveldioxide (SO 2 ) verkregen door het verbranden van poedervormige zwavelzouten. Vruchten die aan dit gas worden blootgesteld, nemen het gas op. Zwaveldioxide (SO 2 ) wordt zwaveligzuur door op te lossen in het water in de structuur van de vrucht.
Volgens de Turkse Food Codex Food Additives Regulation is de maximale hoeveelheid zwaveldioxide (SO 2 ) in wijnen 200 ppm. De hoeveelheid zwaveldioxide (SO 2 ) die ervoor zorgt dat de kleur van gedroogde groenten en fruit niet verdonkert en een natuurlijke kleur krijgt, mag maximaal 2000 ppm zijn.
Als u astma, sulfietgevoeligheid of sulfietallergie heeft, kan het eten van gedroogd fruit ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken, zoals ademhalingsproblemen, levensbedreigende allergie-achtige symptomen of, in zeldzame gevallen, de dood.
De Amerikaanse Food and Drug Administration vereist dat voedingsmiddelen die meer dan 10 delen per miljoen sulfiet bevatten, deze informatie op het voedseletiket vermelden. Landen hebben verschillende normen voor sulfiden. De Australische overheid beperkt de hoeveelheid sulfieten in voedsel tot 3.000 ppm, terwijl de Britse overheid sulfieten in voedsel beperkt tot 2.000 ppm.
