Bepaling van de uitstoot van stikstofmonoxide (NO), stikstofdioxide (NO2) en lachgas (NOx)

Lachgas (NOx) is een interessante en belangrijke familie van luchtvervuilende chemische verbindingen. Stikstofoxiden zijn een groep van zeven verbindingen. Onder hen is stikstofdioxide (NO2) de meest voorkomende vorm van lachgas in de atmosfeer die wordt geproduceerd door menselijke activiteiten. Stikstofdioxide is niet alleen op zichzelf een belangrijke luchtverontreinigende stof, maar reageert ook in de atmosfeer om ozon en zure regen in de omgevingslucht te vormen.

Ozon, dat de bovenste laag van de atmosfeer vormt, beschermt de aarde tegen ioniserende straling van de zon. Het Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) heeft normen opgesteld voor deze ozon- en stikstofdioxiden. Het definieert luchtkwaliteitsniveaus om de volksgezondheid en het algemeen welzijn te beschermen tegen de bekende of verwachte nadelige effecten van vervuiling. De grenswaarde voor stikstofdioxide is 0,053 delen per miljoen.

Distikstofoxiden zijn de meest voorkomende stikstofoxiden in de lucht. Stikstofoxide-emissies bij verbranding zijn voornamelijk in de vorm van stikstofmonoxide. Stikstofoxiden, anders dan stikstofmonoxide uit de bodem, bliksem en natuurbranden, worden grotendeels geproduceerd door menselijke activiteit. Biogene bronnen zijn over het algemeen verantwoordelijk voor maximaal 10 procent van de totale stikstofmonoxide-emissies. Motorvoertuigen dragen ongeveer de helft van de uitgestoten stikstofoxiden bij. Ketels van elektriciteitscentrales produceren ongeveer 40 procent van de uitstoot van stikstofoxiden door stationaire bronnen.

Stikstofdioxide komt voor in de atmosfeer en in zure regen. Het produceert salpeterzuur wanneer het wordt opgelost in water. De aanwezige ozonconcentratie is het product van zowel lachgas als verontreiniging met vluchtige organische stoffen (VOS).